Kıymalı yumurta Özlem'i

          

          Alışamam zannettiğim ne çok şeye alıştım ben bilemezsin. İnsan acıyla ilk karşılaştığında nasıl çaresiz, nasıl nefessiz kalır bilirim ben. Böyle için kurumuş hissedersin. Sanki seni ayakta tutan tüm hayati sıvıların kaybolup gitmiştir. O kadar susuzsundur ki derinin çekildiğini hissedersin. Bu yüzden nefes alırken ciğerlerine iğneler batar, derin nefesler almaktan korkarsın. Dizlerde ki bağın çözüldüğü andır o an. Yığılacak gibi olursun ama enteresan bir şekilde ayaktasındır. Yürüyor, nefes alıyor, karnını doyuruyor, seni tanımayan insanlardan acını gizliyorsundur. Nasılsın sorusuna hiç yapmadığın kadar içten bir gülümsemeyle iyiyim diyorsundur. İyiyim, yıkıldım ama sen bilme. Ve ben paramparçayım seninle konuşurken. Sen gülümsememe odaklan ve beni anlama! Farketme ne yaşadığımı. Sen sadece alman gereken cevabı al ve sorgulama fazlasını diyorsundur aslında.

       Yıllarca böyle yaşadım. Kimselere kalbimi açmak istedim ben. Dostum olmasın, derdimi kimseye anlatmayayım dedim. Bir daha kıymalı yumurta yemedim. Sen benden gitmek için bana son kez geldiğinde mutfakta pişen kıymalı yumurta kokusunu duyuyorum her yerde. Yiyemiyorum. Sevmiyordum artık...

       Biliyor musun? Yıllarca geri dönmeni bekledim. Annem, ne zaman hüzünlensem seni andığımı bilir. Ah hayaldaşım! Seninle bir kadeh tokuşturmuşluğumuz yok işte. Olmadı bir rakı masasında birlikte bir anımız. Şarkı söylemedik sarhoşluğun etkisiyle. Biz hiç yüzmedik seninle. Ve güneşlenmedik. Sen benim en derin, en gizli yaramsın ve ne yazık ki hep orada kalacaksın. Acın her depreştiğinde bir yazıma konuk olacaksın. Duymayacaksın, görmeyeceksin, okumayacaksın.

Az daha sabretseydin, zaten yıllar bizi yavaş yavaş uzaklaştıracaktı birbirimizden...