Ben hayal dünyamın günlüğünü tutuyorum sadece...

10 Kasım 2013 Pazar

Ne güzeldiniz...





        İnsanlar hayal kurar ve bunu gerçekleştirmek için kendinden bir şeyler verir, mücadele eder,uğraşır,didinir, eğer inanıyorsa dua eder, inanmıyorsa dilek diler demiştim ya daha önceleri artık rahatım. Tüyap kitap fuarını duyduğumda kaç yaşındaydım bilmiyorum ama yazmaya yeni başladığım zamanlardı. Ünlü değildi o kadar belki ama benim için bir tutku olmuştu. Anneme söylemiştim sanırım. "Bir gün Tüyap'ta benimde imza günüm olacak" diye. Annem, olmasını umut ederek ama bir yanı mümkün olmaycağını bilerek belki de sessiz kalmıştı. 2 Kasım Cumartesi günü sabahın kör karanlığında kalkıp hazırlandım. Bir gece önce neredeyse hiç uyumamıştım. Önemli değildi. Çünkü dünyanın en güzel yerine gidiyordum. Bir isimliğin arkasında oturmaya, okuyucularımı beklemeye... Arkadaşlarım ile bir arabaya doluşup üsküdar'dan dünyanın merkezine yolculuğumuza başladık. Yol boyu hiç bir şey hissedememiş, heyecanlanamamıştım bile... Ama beylikdüzüne varıp o büyük harfler ile  "Tüyap" yazılı tabelayı görünce, kopya çekerken yakalanmış bir öğrenci mahcubiyetinde titredi dizlerim. Arkadaşlarım tuttu kolumdan. Neyi başardığımı o zaman anladım. Ünlü bir yazar değildim, evet. Ama ben henüz 12 yaşındayken hayalini kurduğu standa kavuşmuş yazan biriydim. Kendime geldikten sonra standa gidişim, okuyucularım ile ilk karşılaşmam, benimle fotoğraf çektirmek istemeleri, ellerimin titreyişinin bir an olsun geçmeyişi... Hepsi büyük bir rüyanın, küçük sahneleri gibiydi.

Bugün yine oradaydım. Okuyucularım artarak gelmiş, henüz ceketimi çıkartmamışken benden imza ve fotoğraf istediler. her birini çok sevdim. O kadar ki tek tek sarılmak istedim. 12 yaşında ki bir çocuğun hayalini gerçekleştiren gencecik insanlardı onlar. Benim insanlarım ve ne kadar güzellerdi. O an anladım neden en umutsuz anlarda bile vazgeçmediğimi. 

Sizi çok sevdiğimi söylemek istedim. İyi ki varsınız ve çok ama çok güzelsiniz..


Sevgiyle...
Özlem Çelik

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder