Delilik bu..
Deliliğin raporlanmamış hali..
Kulağımda sürekli çınlayan tuş sesleri..
Bir daktilonun mürekkebini beyaz kağıda bulayışını duyuyorum..
Parmak uçlarım acıyor ama yazmıyorum.
Sadece duyumsuyorum..
İçimde..
Korkuyorum çok..
Ölmekten değil.. Veya yaşamaktan!
Korktuğum o gün gelince; yani ölünce bana dünyada ne yaptın diyecekler..
Yazdım diyeceğim..
Gülecekler diye korkuyorum..
Bir filazof kadar yalnızdır, yazarlar..
Onların cevabı düşündüm olacak benimse yazdım..
Kim okudu, kim anladı?
Sen yazdın diye ne değişti?
Cevabım yok..
Sadece milyarlarca kilometre ötede ki ruhdaşımla aynı anda parmaklarımın değdiğini hissetmek klavyeye..
Ve onunla aynı anda gecenin sessizliğini yırtan basit cümleler kurma hevesiydi yaşamım..
Hepsi bu kadar..
Ben galiba amaca uygun yaşayamadım!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder