Parmak izimin kayboluş hikayesiydi bu..
Ojemi silerken bir gün parmak izlerimin de çıktığını gördüm bol asetonlu pamuğa..
Bu yüzdendir değdiğim, dokunduğum hiçbir hayatta iz bırakamayışım..
Ve bu yüzdendir, sana kendimi hatırlatamayışım..
Bir zamanlar senindim diyemeyişim..
Ve senin bir zamanlar benim olduğunu hatırlamayışın..
Sözlerininin yokluğunda kelimelerimin defalarca intihar edişi de bu yüzdendir..
Öykülerimin kendini banyoda asışının sebebi de..
En sevdiğim filmlerin mutlu sonla bitmeyişinin..
Ruhumun renk değiştirişini çaresizlikle izlemek zorunda oluşumun da..
Tek sebep iz bırakamayışım..
Senin bana çarpıp gidişin..
Benim kendi yazdığım öyküleri okurken ağlayışım ve her doğum günüm de kendime çaresizce hediye alışım..
Bir sonra ki doğum günüm de kendime bir parmak izi alacağım söz!
Ve bu yüzden intihar etmeyecek artık öykülerim..
Ve ruhum dönmeyecek griye..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder