Akşam yemeği..

Tam da gidesim gelmiş birilerinden, bir şeylerden.. Kulağıma Nazan Öncel'in sesi fısıldıyor.. "Bu hava da gidilmez" diyor.. Valizimi kalbimin içine saklıyorum yine. Hayallerimi portmantoya asıyorum.. Önlüğümü giyiyorum sonra, mutfakta yapması zor, yemesi kolay bir yemek pişiriyorum. Az geliyor gözüme bir çeşit zeytinyağlı yapıyorum. Soğusun diye borcama koyuyorum. Pilav demleniyor. Ben demleniyorum. Üstüm başım yemek kokmuş. Karnım, yemeden doymuş.. Tatlı mı yapsam diyorum. Hamaratlığımın son demlerin de.. Sonra aklıma geliyor, tatlı yapmayı bilmediğim.. Utanıyorum..
Salata yapmaya karar veriyorum. Malzemeleri bir bir çıkartıp tezgahın üzerine diziyorum. Yıkıyorum sonra. Soğanı soyup ince ince kıymaya başlıyorum.. Hepsi aynı kalınlıkta. Ne büyük başarı! Terbiyelemek lazım soğanı diyorum içimden, birileri duysa gülecek gibi.. Sonra tuzla ovuyorum, yıkıyorum. Artık zararsızlar. Domatesleri soyup, kesiyorum. Onları da tuzla ovmak geliyor içimden, sessizce gülüyorum kendime.. Soğanlar ile domatesleri bir birine karıştırıyorum. Sosunu hazırlıyorum sonra.
Sonra Nazan Öncel'in şarkısının bittiğini fark ediyorum. Kalbim kadar kırmızı önlüğümü çıkarıp asıyorum yerine. Yemeklerin altını söndürüyorum. Mektup bırakacak kadar cesur değilim. Kalbimden valizimi çıkarıyorum. Portmantodan hayallerimi alıp giyiyorum üzerime.. Çatıya çıkıyorum. Gözlerimi bağlayıp bırakıyorum kendimi boşluğa.. Yokuş aşağı iner gibi, ilk kez aşık olmuş gibi.. Karnımda kelebekler uçuşuyor. Bir de elleri titriyor insanın, ilk kez onun adını yazdığım anda ki gibi..
Sonsuzluk kadar uzun ve keyifli bir andan sonra sert bir zeminin soğukluğu ile yüzleşiyorum. Ilık aynı zamanda da.. İnsanların sadece ayaklarını görüyorum.. Beni ne zaman fark edecekler acaba diyorum. Güleceğim, olmuyor.. Gülmüyorum bende.. İnsanlar telaş içinde.. Aklıma akşam yemeği geliyor. Keşke diyorum içimden, keşke bir de tatlı yapsaydım.. Neyse artık.. O da eksik olsun!..