Sona doğru yürürken bir hazımsızlık hissediyor insan içinde.. Eksik kalmış şeyler var, haddinden fazla yaşanmışlık. Bir eksiklik kalıyor insanın içinde..Tuhaf bir eksiklik..Arkana bakmaya korkuyorsun. Büyük bir depremde yıkılmış gibi evin. Sen en olmadık şeyi arıyorsun yıkıntıların arasında.. Saç tokanı. Oysa hayatın yıkılmış, yeni aldığın perdeler paramparça.. Etrafta toz dumana katık olmuş. Sen saç tokanın derdindesin. Parmaklarınla kazıyorsun enkazını. Ellerin kanıyor. Evin batıyor ellerine. Tırnak aranda duvarların kalıyor,tuzla buz. Sen saç tokanı arıyorsun. Etrafında kimse kalmamış. Herkes kendi saç tokasını aramakta. Biri yardım etsin istiyorsun. Ama kimse yok. Sonra enkazın üstünde kendi yansımanı görüyorsun kırık bir cam suretinde. saçlarını toplanmayacak kadar kısa kestirdiğin gün geliyor aklına.Onun senden vazgeçip aslına döndüğü gün. Dudaklarının titreyişi geliyor aklına. Burnunun ucunun yanışı. Gözkapaklarının ağırlaşması. Yanaklarında hissettiğin ıslaklık. Yanma hissi. Üzerinden yıllar geçmiş gibi. Sanki saniyeler önce olmuş gibi. Taze.. Olgunsun artık kendi deyiminle. Geçirmişsin acını. Büyümüşsün.. Bir enkazda saç tokası aramaktasın..
