Ne kadar kafa karıştırıcıydı gülümsemen. İç sesim maddeleşmiş senden uzak durmamı tembihliyordu bana, ellerini beline koyup ayağını sabırsızca yere vurarak. Çok sesli bir koro gibiydi oysa bedenim. Her organım ayrı bir müzik aletini başarıyla çalıyor gibiydi. Sana doğru yürümüyor süzülüyordum sanki. Yer yürüyen bir merdiven gibi akıyordu ayaklarımın altında. Bizi ayıran şey sadece trafik ışıklarıydı. Bana da sana da durmanı emreden kırmızı küçük adam. Gözlerimizin birbirinde aradığı anlam; ilk görüşte aşk gibi. Adını duymak için heyecanlı bir çaresizlikte kavruluyordum. Tanışabilirmiydik sahiden? Hatta sevebilir miydik birbirimizi? Vücudum çaresizlikle kıpırdanıyordu. Tüm duyularım harekete geçmişti.
Kırmızı adamın yeşil adama yerini devretmesi ile aramızda hiç bir engel kalmamıştı. Sana doğru süzülüyordum. Ellerin omzuna astığın evrak çantasını sıkı sıkı kavramıştı. Benim elim telefonumda. Bir ömür gibi süren bir kaç adımlık mesafeden sonra yanyanaydık. Kokunu alabiliyordum artık. Çam ya da meşe gibi odunsu ama sağlıklı kokunu. Ve ben frambuaz kokuyordum senin aksine. Gözlerimi gözlerinden ayırmadan yanından geçtim. Boynum senin uzaklığına göre kendisini yeniden biçimlendiriyordu. Bakışlarımızın ayrılma zamanı gelmişti. Başımı sağa sola ümitsizce savurdum. Saçlarım dalgalandı. Vücudum normal ritmine dönüyordu işte. Bedensel müzikalim araba motorlarının sesine teslim olarak giderek cılızlaşıyordu.İnsan gürültüleri. Tanrı'm nasıl bu kadar gürültülü olabiliyorlardı? Bu imkansız olmalıydı.
Uzaklaşmamızın son demlerinde belki de bir nanosaniye içinde yeniden arkama bakmam için tüm vücudumun harekete geçişi. Senin evrak çantanı sıkı sıkı tutuşun ve bir ilk yapıp bana gülümsemen. Gülümseyişinde kaybolmam ve uyanmam.
Her sabah aynı rüyanın aşılmaz hiçliğinden sıyrılmaya çalışmamsın sen. Kim olduğunu bilmiyorum. Ama her neredeysen seni bulacağım. Bilesin. Ve bulunca seni çok ama çok seveceğim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder