Yılların alabildiği şeyler de varmış. Mesela bundan 9 sene önce ellerim titreyerek kapının önüne bir hediye bırakmıştım. 8 sene önce seni ne denli özlediğimi anlatmaya çalıştığım bir mesaj göndermiştim ağlayarak. 7 sene önce bugün arayıp alo deyişini duymak için nefesimi tutmuştum...
9 sene geçti. Bugün sana mesaj gönderdim yine. Hiç vazgeçmediğimi bil istedim senden. Ama ne bir damla gözyaşı ne de titreyen eller. Ne de uzun soluklu cümleler vardı. Sıradan bir alışkanlık ile ellerim tuşlar üzerinde gezindi.
9 sene önce kapıma bir hediye bırakmıştın. 8 sene önce mesajıma uzun bir cevap vermiştin. 7 sene önce sesini özlediğimi bilip telefonda uzun uzun alo demiştin. Bugün ise çok ince olduğumu söyledin.
İnce değildim aslında. Sadece seni özlemekten yoruldum. Taşıyamayacağım bir hale geldi yokluğun. Ve ben seni herhangi biri ilan ettim. Sıradan. Benim için anlamı olmayan.
9 sene sonra bugün yine sana mesaj göndereceğim. Cevap yazmayacaksın bu kez. Bitsin isteyeceksin.
Ama ne var biliyor musun?
Beni bırakıp gittiğini sana her yıl aynı gün hatırlatacağım... Ve sen benim sayemde en azından yılda bir gün utanacaksın!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder